Brutalny i zdrowo walnięty, czyli "Koronkowa robota" Pierre Lemaitre

Dobre! Mocne! Czytać! - Te właśnie słowa jako pierwsze nasuwają mi się, kiedy myślę o tej książce. Poprosiłam o nią właściwie z głupia, bo ani szczególnie nie interesowałam się tym autorem (który zresztą jest dosyć popularny) ani ostatnimi czasy nie miałam humoru na kryminały. Zaciekawiona zaczęłam ją czytać. No cóż, składam szczere kondolencje, jeśli jeszcze nie poznałeś tej książki, drogi Czytelniku.

Jak by Ci tu wytłumaczyć fabułę? Na początek chyba powiem, żeby nie czytać opisu z okładki - zdradza za wiele (ja na szczęście przeczytałam go dopiero po lekturze, więc była niespodzianka). Ogólnie rozchodzi się o to, że jest policjant z wydziału kryminalnego mierzący coś około 140 cm i morderca. Brutalny i zdrowo walnięty. Psychiczny i sadystyczny. Okrutny, zimny i bez serca. Psychopata, jakich wbrew pozorom wcale nie jest tak mało. Literat grasuje, policja wariuje, a Camille zapłaci drogo za to śledztwo...

Intryga precyzyjna, drobiazgowa, zagadkowa, zaskakująca i kreatywna. Tajemnica goni tajemnicę, psychopata jest piekielnie inteligentny, zbrodnie okrutne i mocne - nie dla czytelników o słabych nerwach. Doprawdy, gdzieś powinno być ostrzeżenie, żeby nie zabierali się za to wrażliwi ludzie. Symfonia na nerwach Czytelnika, jak ktoś to ujął. Spodziewałam się większej makabryczności po ostrzeżeniach innych blogerów, ale wrażliwców może to odstręczać. Nie mnie, ale to tylko dygresja. Akcja pędzi od pierwszej strony trzymając w napięciu i nie puszczając do końca, a nawet dłużej. Po kilkudziesięciu stronach fabuła staje się nieco klasyczna i przewidywalna, a potem cios, zwrot akcji i kompletnie niespodziewane wydarzenia. To się nazywa majstersztyk. To nic, że w połowie wiedziałam kto zabił - Ty raczej się nie domyślisz, ja po prostu nie ubiłam takiego jednego typka i mimo sprzeczności trwałam w przekonaniu, że to on i miałam rację. To nic, że zanim Camille zorientował się co do planowanego miejsca zbrodni pod koniec ja już się domyśliłam - przeciętny Czytelnik nie będący mną nie wpadnie na to.

Wprost zakochałam się w stylu jakim operuje Lemaitre. Tekst czytało mi się niewiarygodnie szybko i lekko, tworząc tę książkę jeszcze lepszą. Że nie jest to pierwszyzna widać gołym okiem, tekst płynie razem z fabułą, wciąga sprawiając, że utoniesz jak ja - i nie będziesz chciał wypłynąć na powierzchnię.

Zbiegiem okoliczności po twórczość Lemaitre sięgnęłam chronologicznie od napisania tych powieści - możecie być pewni, że Pierre Lemaitre nie raz jeszcze zagości na moim blogu, jako gość honorowy, rzecz jasna.

Ogłaszam wszem i wobec, że wybitny człowiek o imieniu Pierre i nazwisku Lemaitre, tworzący literaturę wysokich lotów jest odtąd ulubionym autorem kryminałów bloga Chcę coś znaczyć w świecie książek.

9/10

Za książkę bardzo dziękuję wydawnictwu Muza